North American B-25C/D Mitchell

De North American B-25 Mitchell is een Amerikaanse medium bommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog. De B-25 is een volledig metalen hoge vleugelconstructie met een intrekbaar driepunts landingsgestel en een staart met dubbele staart. De voortstuwing was twee Wright Cyclon-motoren met een vermogen van 1300 KM tot 1850 KM, afhankelijk van de versie. De vlucht van het prototype vond plaats in 1940 en een jaar later begon de massaproductie. Tijdens de oorlog zijn er talloze versies van deze bommenwerper geproduceerd, waaronder: B-25G (met een 75 mm kanon in de boeg van de romp), B-25H (met een 75 mm kanon en 6 machinegeweren in de boeg van de machine) en de B-25J (met 8 machinegeweren van 12,7 mm in de boeg van de romp). B-25-vliegtuigen vochten voornamelijk in de Stille Oceaan en het Middellandse-Zeegebied. Een aantal van hen werd overgedragen aan Groot-Brittannië en de USSR onder de lening-en-leaseovereenkomst, waar ze hun gevechtsdebuut maakten in Stalingrad. Vanaf 1943 vloog het Poolse 305 squadron op de B-25. De B-25 was vooral beroemd om zijn gedurfde dappere bomaanslag op Tokyo in april 1942 (de beroemde Doolittle raid). Technische gegevens: Maximum snelheid: 442 km/u, klimsnelheid: 4 m/s, maximum plafond 7.600 m, maximum bereik: 4.300 km, bewapening: permanent - afhankelijk van de uitvoering, van 4 tot 12 12,7 mm Browning machinegeweren of combinatie van de 75 mm en km kanonnen. opgeschort - tot 2700 kg bommen.