Soviet Army Weapons Teams

Infanteriewapenteams zijn een belangrijk onderdeel van elke Bolt Action-leger en bieden grote tactische flexibiliteit voor je strijdmacht. Sniper-teams, mortierteams en vlammenwerperteams behoren tot de meest voorkomende teams en vormen een grote uitdaging voor je tegenstander.


De sluipschutter werd een symbool van het Rode Leger, vooral tijdens de grimmige belegeringen van Stalingrad en Leningrad. ‘Sluipschutterscholen’ werden opgezet in gebombardeerde gebouwen en kelders, waar succesvolle sluipschutters hun vaardigheden doorgaven aan steeds meer studenten – veel van hen vrouwen. Sovjetpropaganda besteedde veel aandacht aan succesvolle sluipschutters en moedigde een doctrine van ‘sluipschutterisme’ aan binnen de troepen. Sluipschutters gebruikten telescoopvizieren op een bolt-action Moisin-Nagant 1891/30 of, minder vaak, een Tokarev SVT-40 semi-automatisch geweer. Er werd een verscheidenheid aan munitie gebruikt, waaronder tracer- en pantserdoorborende kogels. Sovjet-sluipschutters opereerden op compagnieniveau als teams of soms individueel. Rode Leger-squads hadden vaak een aangewezen scherpschutter met een geweer met richtkijker om het gebrek aan langeafstandsvuurkracht te compenseren door het wijdverbreide gebruik van machinepistolen. Sovjet-sluipschutters stonden bekend om hun veldtechniek, stealth en geduld. De meest succesvolle sluipschutters wisten honderden vijanden uit te schakelen – met ongeveer 500 als het hoogste aantal dat door één sluipschutter werd behaald.


De standaard lichte mortier die door Russische infanterie werd gebruikt tijdens de Tweede Wereldoorlog was de 50 mm Infanteriemortier Model 1940 (50-PM 40), een goedkopere versie van het eerdere model 1938. Daarnaast ontving het Sovjetleger via Lend-Lease aanzienlijke aantallen 2-inch mortieren van Groot-Brittannië. De 50 mm mortier werd beschouwd als een ‘compagnie’-mortier, in tegenstelling tot de zwaardere 82 mm bataljons- en 120 mm regimentsmortieren. Aanvankelijk werden 50 mm-mortieren toegewezen aan individuele teams op pelotonniveau, maar later werden ze vaker gegroepeerd op compagnieniveau om massaal te worden ingezet. Het wapen was gemakkelijk draagbaar en kon explosieven of rookbommen afvuren op een afstand van meer dan 800 meter.


De Sovjets maakten veel gebruik van vlammenwerpers, waaronder statische FOG-1-types die werden ingegraven ter bescherming van bunkers en loopgraven. Door tekortkomingen in de ontwikkeling van andere geloofwaardige antitankwapens legde de doctrine van het Rode Leger veel nadruk op het gebruik van vlammenwerpers als zowel antitank- als anti-infanteriewapens. In 1943 werden zelfs afzonderlijke gemotoriseerde antitank-vlammenwerperbataljons gevormd. De meest voorkomende Russische vlammenwerpers waren de draagbare ROKS-types. De ROKS-2 was ontworpen met een brandstoftank die eruitzag als een gewone rugzak en een mondstuk dat leek op een geweer, om op het slagveld geen ongewenste aandacht te trekken.

Bevat de volgende Warlord Resin Plus™-figuren:

2-man Sniper team
2-man Light Mortar team
2-man Flamethrower team