USS Iowa BB-61

USS Iowa (BB-61) was een Amerikaans slagschip gebouwd in 1940, te water gelaten in augustus 1942 en in dienst genomen bij de Amerikaanse marine in februari 1943. De lengte van het schip was 270,4 m, de breedte was 33 m en de totale waterverplaatsing - ter hoogte van de tijdstip van lancering - van 58.400 ton. De maximale snelheid van het slagschip USS Iowa was 33 knopen. De belangrijkste bewapening op het moment van de lancering bestond uit 9 kanonnen van 406 mm in drie torentjes van elk drie kanonnen, en de secundaire bewapening bestond voornamelijk uit 20 kanonnen van 127 mm.

De USS Iowa was de eerste van zes bestelde slagschepen met dezelfde naam. Uiteindelijk, gezien het mislukken van het bouwprogramma voor slagschepen van de Montana-klasse, waren de slagschepen van de Iowa-klasse de laatste die voor de Amerikaanse marine werden gelanceerd. Omdat ze werden gebouwd zonder enige financiële beperking of verplaatsingsbeperkingen, bleken ze ook de technologisch meest geavanceerde Amerikaanse slagschepen uit de Tweede Wereldoorlog te zijn. Vanaf het begin werden ze gebouwd als belangrijke vliegdekschepen en legden ze de nadruk op hoge topsnelheden, waardoor de slagschepen van de Iowa-klasse veel sneller waren dan alle andere Amerikaanse slagschepen. Ze hadden ook een zorgvuldig ontworpen pantser en een nieuwe 406 mm Mk. VII met een groter effectief vuurbereik. De USS Iowa (BB-61) begon zijn deelname aan de Tweede Wereldoorlog met operaties in de Atlantische Oceaan in 1943 tegen het Duitse slagschip Tirpitz. Vanaf 1944 diende de USS Iowa in de Stille Oceaan en ondersteunde Amerikaanse operaties op de Marshalleilanden en Truk Atoll. In oktober van hetzelfde jaar nam het slagschip actief deel aan de Slag om Leyte Bay. Van april tot juni 1945 ondersteunde het schip operaties die al tegen de Japanse eilanden waren gericht. De USS Iowa nam actief deel aan de Koreaanse oorlog (1950-1953) en bombardeerde voornamelijk Noord-Koreaanse posities. In 1958 werd het slagschip overgebracht naar de reserve, maar keerde in de jaren tachtig terug naar de lijndienst, nadat het in 1982-1984 een uitgebreide modernisering had ondergaan. Het omvatte de installatie van moderne elektronica en vuurleidingssystemen, evenals de installatie van Tomahawk- en Harpoon-raketwerpers en Phalanx-luchtafweersystemen. Het slagschip werd ook aangepast om helikopters aan boord te ondersteunen. Uiteindelijk werd het schip in 1990 buiten gebruik gesteld en sinds 2012 doet het dienst als museumschip.