Junkers Ju87B-2 Stuka

De Junkers Ju-87 Stuka (afkorting van Duitse duikbommenwerper) is een Duitse eenmotorige duikbommenwerper met een klassieke staart, vleugels in een omgekeerde vleugelconfiguratie en een volledig metalen constructie. Samen met de Me-109 is de Ju-87 een van de beroemdste vliegtuigen van de Luftwaffe, een symbool van zijn macht. Aan het begin van de oorlog (1939-1941) werd het een symbool van de blitzkrieg, waarbij het vaak paniek veroorzaakte onder vijandelijke soldaten door het installeren van akoestische sirenes (de zogenaamde Jerychońskie-stammen) die een specifiek geluid maakten tijdens een duikvlucht. De maker van de machine was Hermann Pohlmann, en de Ju-87 ging voor het eerst de lucht in in 1935 en ging twee jaar later in productie. Tijdens de burgeroorlog in Spanje kon het effectief blijken in de missies waarvoor het was gemaakt, zonder een serieuze vijand in de lucht tegen te komen. Dankzij de mogelijkheid om bij relatief lage snelheid zeer steil te duiken, behaalde het een zeer hoge bombardementsefficiëntie. Stuka's bekendheid werd bevestigd door zijn activiteiten in Polen, Nederland, Frankrijk, Griekenland en Kreta. Tijdens de Battle of Britain werden langzame Stuka's met vast landingsgestel echter eenvoudigweg afgeslacht door RAF-vliegtuigen en als gevolg daarvan gedelegeerd om minder verdedigde doelen aan te vallen. Aan het oostfront speelde de Ju-87 vooral een rol als close support-vliegtuig en als uitstekende tankvernietiger. Hans Ulrich Rudel – de meest gedecoreerde piloot van de Luftwaffe – heeft 519 vernietigde Sovjet-tanks op zijn naam staan. Tijdens de oorlog werd de productie van de Ju-87 vele malen stopgezet, maar telkens bleek dat deze hervat moest worden omdat er geen ander vliegtuig was dat hem waardig kon vervangen. Tijdens de oorlog zijn ongeveer een dozijn versies en versies van de Ju-87 gemaakt. Het eerste serieproduct was de Ju-87 B (Berta). Hij werd aangedreven door twee versies van de Jumo 211-motor met 1000 km of 1200 km. Het diende als een duikbommenwerper op het land. In ruil daarvoor werd de Ju-87R (Richard) gebruikt om zeedoelen aan te vallen. Hij had een groter bereik dan de B-versie, maar was iets langzamer. Versie D (Dora) werd het meest gebruikt en aangepast. Ze hadden nieuwe versies van de Jumo 211-motor met 1420 en 1500 pk. De Ju-87D was beter gepantserd dan zijn voorgangers. De laatste grote versie van de Ju 87 was het Model G (Gustav), een aanvalsvliegtuig en "tankdestroyer" die begin 1943 de linie-eenheden binnenkwamen. De belangrijkste bewapening van deze versie bestond uit de twee 37 mm BK 3.7 kanonnen die in de ondervleugelrekken waren gemonteerd. De Ju-87G had ook een verbeterd pantser. Gedurende de oorlog werden ongeveer 5.900 exemplaren van alle versies van de Ju-87 geproduceerd