HMS Belfast

HMS Belfast (C35) was een Britse lichte kruiser van de Tweede Wereldoorlog en de naoorlogse periode. De kiel voor deze eenheid werd gelegd in 1936 en de lancering vond plaats in maart 1938. De totale lengte van het schip op het moment van tewaterlating was 187 meter en een breedte van 19,3 meter. De waterverplaatsing bereikte ca. 11.500 ton en de maximale snelheid was ca. 32 knopen. De bewapening bestond ten tijde van de lancering uit onder meer 12 152 mm kanonnen, 12 102 mm kanonnen, 16 40 mm luchtafweerkanonnen en twee 533 mm triple torpedobuizen.

HMS Belfast (C35) was een van de twee cruisers van de Edinburgh-klasse. Eenheden van dit type zijn ontworpen en gebouwd als uitbreidingen van de typen Southampton en Gloucester (subtypen). Vergeleken met hun voorgangers hadden eenheden van deze klasse vooral sterkere luchtafweerwapens en betere bepantsering. Ook de architectuur van de bovenbouw en de indeling van de scheepsruimte ondergingen ingrijpende veranderingen. Dienst HMS Belfast in de Tweede Wereldoorlog begon heel helaas, want in november 1939 voer de kruiser een Duitse zeemijn binnen, waarvan de ontploffing hem meer dan 3 jaar uitsluit van operaties! De eenheid keerde pas in december 1942 terug in dienst. Vanaf het begin van het volgende jaar opereerde HMS Belfast in de dekking van Arctische konvooien. Tijdens de operaties bood het samen met twee andere kruisers weerstand aan het Duitse slagschip Scharnhorst en speelde het een belangrijke rol bij de omsingeling en het daaropvolgende zinken in december 1943. In 1944 bleef hij de Arctische konvooien dekken, maar slaagde er wel in deel te nemen aan de geallieerde landing in Normandië in juni 1944. In juli van hetzelfde jaar begon de HMS Belfast met de renovatie, die duurde tot het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa. De eenheid nam met succes deel aan de Koreaanse Oorlog in de periode 1950-1952. De HMS Belfast werd in 1963 buiten dienst gesteld en doet sinds 1971 dienst als museumschip.